Świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem pieniężnym, które przysługuje osobie, która po wyczerpaniu zasiłku chorobowego nadal pozostaje niezdolna do pracy, a zdaniem lekarza dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują na odzyskanie tej zdolności w okresie do 12 miesięcy. Aby uzyskać świadczenie rehabilitacyjne należy przede wszystkim złożyć we właściwej jednostce ZUS wniosek o świadczenie rehabilitacyjne na druku ZNp-7, wraz z wypełnionym przez lekarza zaświadczeniem o stanie zdrowia na druku OL-9, wywiadem zawodowym z miejsca pracy na druku OL-10 wystawiony przez płatnika składek, wypełnionym przez płatnika składek zaświadczenie, jeśli świadczenie jest wypłacane przez ZUS na druku Z-3 – jeśli jesteś pracownikiem. O przyznaniu tego świadczenia decyduje orzeczenie lekarza orzecznika oddziału ZUS właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubezpieczonej.
Wysokość świadczenia rehabilitacyjnego wynosi 90% podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych trzech miesięcy, 75% tej podstawy za pozostały okres, a jeżeli niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży – 100% tej podstawy.
Świadczenie rehabilitacyjne to zupełnie inne świadczenie niż świadczenie pielęgnacyjne, choć podobieństwo obydwu nazw może zmylić.
Świadczeniem pielęgnacyjnym jest świadczenie pieniężne, które jest comiesięcznie wypłacane osobom które zrezygnowały z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem/ niepełnosprawną osobą pełnoletnią. Chodzi tu o matkę, ojca lub opiekuna faktycznego takiej osoby, osobę będącą dla niej rodziną zastępczą spokrewnioną oraz inną osobę, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. Od 1 stycznia 2021 r. świadczenie to wynosi 1971 zł miesięcznie.
Osoba nad którą sprawowana jest opieka musi legitymować się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności lub orzeczeniem o niepełnosprawności, w którym zawarte będzie wskazanie konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Obejmuje to taką niepełnosprawność, która powstała nie później niż do momentu ukończenia przez daną osobę 18. roku życia lub w trakcie nauki szkolnej lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia.
Aby otrzymać świadczenie pielęgnacyjne należy złożyć odpowiedni wniosek w urzędzie gminy lub miasta właściwym ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy, wraz ze skróconym odpisem aktu urodzenia osoby wymagającej opieki lub innym dokumentem urzędowym potwierdzającym wiek tej osoby oraz orzeczenie o jej niepełnosprawności lub o znacznym stopniu niepełnosprawności.
**zdrowie, świadczenia, rodzina, opieka